У сись смертелно тяжкый дїла русинuв Пuдкарпатської Руси час я – русинськый писатиль Иван Петровцій – молитовно складаву рукы и з май глыбшых глыбин мого болящого сирця, уд майтрепетных чуств мої русинської душі твердо кажу: Я РУСИН БЫВ, ЄСЬМ И БУДУ!

Хоть ушыткы двадцьит и три годы животенія русинuв у ”низалежнuв Украйинї”, до котрої “великый” Сталїн нас приєднав ищи 1944-го года, русин на рuднuв, споконвічно свойuв земли чує себе чоловіком май пuллої файты чиляди, май приниженої и навхтемашно принижаємої “свойым” “старшым” “братом” украйинцьом и “суперстаршым” “братом” галичанином.

У тот час, кой изза днишньої економічної сигіняшности в ”низалежнuв Украйинї”, наша роботолюбна, роботосхопна, роботяща чилядь змусаєна полишати свої родины и йти на заробкы у далекі державы, галичане а украйинце збігавуть ся на нашу рuдну русинську зимлю и пуд протикційов Кыйова и Лемберка впаровувуть ся на державовладні роботы, бо, кажуть, ош русины началниками быти ни годны. И, повіруйте ми, ош галичане а украйинце на нашых цолнях-таможнях, в обл- и райдержадминистраціях, у редакціях и на иных панськых посадах тай позиціях … зараблявуть, а май - накрадавуть ся ! - намного бuлше, гикой наша сигіняшна чилядь кырвавов працов зараблять на тяжкых а збuлшого й принизливых роботах у далекых державах. За вшыткы годы ”незалежної Украйины” наші истинні русины думавуть за свою низалежнuсть уд “низалежных” галичан а украйинцьuв, котры, признавучи и превозносячи свою націоналнuсть, русинської націоналности признати й ни гадавуть.

Добре розумівучи, ош тко суть поправдї “наші” “суперстарші” “браты” галичанине, я щи 1991-го года написав:

КОЛОМЫЙКЫ ЗА ГАЛИЦЬКЫХ НАЦIОНАЛЇСТÜВ

На высокüв полонiнї
Вовк гüно твердоє iсть.
Щи май твердый, щи май мерзкый
Галицькый нацiоналїст.

Кажуть люде, ош у змиї
З меж звiрьüв майбüлша злüсть.
Та щи бüлше злости має
Галицькый нацiоналїст.

Кажуть люде: вовк голодныйv Мирноє звiря ни йзїсть.
Та русинüв поідає
Галицькый нацiоналїст.

Нїмиць быв колись фашистом,
Мадяр тоже быв фашист.
Май страшный фашист у свiтї
Галицькый нацiоналїст.

Ни в науцї, ни в искуствi
Ни хватає з неба звiзд.
Агресивностив ся славить
Галицькый нацiоналїст.

Раз Бог дав так - най так буде,
Туй нитко нич ни вповiсть.
Дасть Бог - здохне в свойüв злости
Галицькый нацiоналїст.

Иппен товды, добре розумівучи ушытку истинну серйознuсть русинської “загрозы”, украйинські правоохранитилні органы подробили русинські организациї (дниська є русинськых организаций на Пuдкарпатськuв Руси бuлше гикой двадцьить !), а начальниками в тоты организациї хытромудро натыкали свойых освидомитильuв, котры й “ведуть” русинuв за тыма сценариями, котры йим украйинська безпека пише. А пак всяды галичане а вкрайинце голосять, ош русинство – безперспективноє…

Чув им, ош сих днuв перманентні “русинські” “началникы” пuп Митьо Сидор, дохтур Женька Жупан, “облблудсмен” Онисько-Rusin, уже шістьрuчный “нелегальщик” Петро Гецко, кагебіст Миколай Бурак, гикой навхтема - пуд диктовку СБУ, пишуть 1001-є (изирь первоє) писмо у Кыйов из прошенійом признати русинuв. Они вже писали и признавали ся в лоялности й любови Кравчукови, Кучмови, Ющенкови, Януковичови, а типирькы пишуть украйинцьови № 1 (нумеро єден) Дмитрови Ярошови.

Хоть иппен Дмитро Ярош нам указав, ош писма в Кыйов пишуть лем политично безграмотні тупакы а безпекаські шпіцликы: русины в Кыйов мавуть ити кить ни из свойыв тиглов авать плитаком, товды из цваками, котрыма навагашать из кыйовськых ярдuв а плацuв коцкатого каміня, и януть го метати куды треба.
А щи Дмитро Ярош свойым приміром указав, ош русины мусять мати истинного – до фанатичности истинного ! – лїдера, и ни просити никого в столици западної части вже, хвалабов, подїленої Украйины – у Лемберку, ай ити в Лемберк и з божыв помочив товчи щи австріяками и поляками начинині ярды и плацы, и метати навагашеноє коцкатоє каміня а пдитачя точно по цїльох !

Лепава піна днишньої “майданної” “револуциї” – суперактивні люмпены а бомжі повмітовали гикойбы “на смітник” многых розумных загаздованых русинuв, котры щи нидавно лем позирали на русинство гикойбы збоку.
И я дниська ся убращаву иппен до нашых порядных, приниженых люмпенами а бомжами днишньої “майданної” “револуциї” русинuв: убєднуйте ся не в партійні организациї, ай – у РУСИНСЬКІ ! И возглавляйте тоты организациї, и ведїть у них роботу на ослобождениє державы Пuдкарпатська Русь так, обы вчорашныма правоохранитилныма органами позаганяні быти русинськыма “началниками” пuп Митьо Сидор, дохтур Женька Жупан, “облблудсмен” Онисько-Rusin, уже шістьрuчный “нелегальщик” Петро Гецко, кагебіст Миколай Бурак и иже з нима порозуміли, ош они нидостойны просто называти ся русинами, а ни вто ош быти “русинськыма началникома” !

Подетко зазвідать: - А ци має тот русинськый писатиль Иван Петровцій право чинити такі заявления !??..

И я вам отвічу: - Маву ! Бо м истинный русин ! Бо вд 1989-го года на повну силу тых способности, што ми йих дав через мойых Нянька й Мамку сам Господь Бог, тружу ся и тружу ся на русинськuв литературнuв ниві, и вжек вижу, тай вы видите благодатні плоды мої творчої роботы: майже ТРИДЦЯТЬ мойых по русинськы написаных книжок русинська чилядь читать ! А мою книгу “Наші спuванкы” 1996-го года за мої истинно русинські идеї офіціально запрітив товдышный прізідент Украйины Кучма... Но и май высока дїла мене “награда” в д украйинцьuв: 2008-го року Ивана Петровція исключено из союза писатильuв Украйины “за участь у русинстві, яке є антиукраїнським”. (Подешто мнов літературно вчиненого дїла русинuв годны сьте увідїти на мойому сайтї: petrovtsiy.jimdo.com)

Вы мене зазвідаєте: - Чим русинськый писатиль Иван Петровцій годен пожертвовати дїла русинської идеї ?

И я вам отвічу: - Житя свого ни пошкодуву задля воплощениє в реалнuсть сятої дїла мене идеї низависимости русинської державы Пuдкарпатська Русь !
Иппен тому типирькы прошу !!! умоляву !!! нашых истинных русинuв, котрым на йих творчых путьох напаскудили люмпены и бомжі “майданної” “револуциї”:
– Почуствуйте серцями свойыма, ош Вы – РУСИНЫ ! Ни шкодуйте свої любови и сил свойых ради воплощения в житя сятої идеї низависимости русинської державы Пuдкарпатська Русь !

Иван ПЕТРОВЦІЙ, (25. 2. 2014), выключенный из спілкы письменникuв Украйины “за участь у русинстві, яке є антиукраїнським”